‘Naarmate ik ouder werd verlangde en kreeg ik meer vrijheid, en mijn zwerftochten strekten zich uit van ons landgoed naar de omliggende streken. (…) Ik dwaalde door het ruige natuurschoon van dit prachtige land en werd een bedreven bergbeklimster. Vele uren bracht ik door op de steile helling boven een waterval, of ik roeide in een bootje naar een van de eilanden.’*
Zo zwierf ik met Mathilda door het ruige landschap van Schotland, in de metro op weg naar mijn werk. Dichter bij de natuur ben ik deze week niet gekomen.
In hotels betaal je vaak meer voor een kamer met uitzicht. Liefst op de zee, een meer of een uitgestrekt landschap. Hoe weidser hoe beter. Voor de huur of de aanschaf van een appartement geldt hetzelfde. We willen naar buiten kunnen kijken en staren dan het liefst in een kleine vorm van oneindigheid. Waarschijnlijk omdat we eraan herinnerd willen worden dat het leven meer omvat dan onze rondtollende gedachten (ik stel me ons hoofd vaak voor als de piekerkamer van Dagobert Duck – geen ramen en een uitgesleten pad van het rondjes lopen).
In de korte tijd dat ik in Rotterdam woon heb ik veel van wat aan weidsheid restte, zien verdwijnen. De strookjes groen tussen de hoge gebouwen maakten plaats voor nog meer hoge gebouwen. De kleine plekjes duisternis, waar je soms nog een glimp van een ster op kon vangen, vervaagden door de komst van nog meer licht. Mathilda beschrijft de stad als een plek die je tot waanzin drijft. Een plek waar alles afgesloten is, ‘als een gevangenis, een kooi van waaruit je alleen een glimp van de lucht kunt opvangen’*.
Ik draag er zelf aan bij – ik wil ook ergens wonen en dan moet er gebouwd worden. Maar wat als een postzegel lucht straks het enige is dat ik aan weidsheid kan waarnemen? Wat als ik vergeet hoe het is om naar een donkere hemel te kijken, bezaaid met fonkelende sterren? Hoe kom ik dan uit mijn piekerkamer?
* Mathilda door Mary Shelley, vertaling Marijke Versluys.
