Er is een tijd om te spreken,Er is een tijd om te zwijgen. En hoeveel woorden kun je eigenlijk gebruiken,op een zoektocht naar stilte? Dezedagen last een pauze in. Een tijd om te zwijgen.

‘De dagen duren zo lang’, verzucht mevrouw D. ‘Ik houd veel van lezen, maar ik heb grootletterboeken nodig. Die haalde mijn zoon altijd uit de bibliotheek, maar ja, die is nu dicht.’‘We hebben in huis toch ook een bibliotheekje?’ vraag ik.‘Ook dicht’, antwoordt mevrouw D. ‘Ook dicht? Ik ga wel even kijken of ik iets kan doen.’Ik wend me tot een collega: ‘ik kan toch wel even een paar boeken pakken voor mevrouw D.?’ De bewuste collega kijkt alsof ik gevraagd heb of ik een graai uit de medicijnkast mag doen: ‘dat doen de vrijwilligers altijd.’Ik knik. ‘Maar die zijn er nu niet’ (vrijwilligers zijn momenteel, net als bezoek, niet…

Maandag 2 maart 9.00-17.00: werken Dinsdag 3 maart 9.00-17.00: werken Woensdag 4 maart 9.00-17.00: werken Donderdag 5 maart 10.15: huisarts 15.30-17.00: cursus werk 20.00-21.45: meditatie Vrijdag 6 maart dagje Utrecht: 12.00 R’dam Centraal Zaterdag 7 maart huishouden, boodschappen en bloggen Zondag 8 maart dagje Tilburg: 11.00 Tilburg Dit was twee maanden geleden. Onnodig te zeggen dat mijn agenda er nu heel anders uit ziet. Op één januari stelde ik de vraag: hoe kan ik stilte of rust bewaren in de hectiek van alledag? Ik ging er blijkbaar vanuit dat een grote hoeveelheid bezigheden rust in de weg staat. Inmiddels zijn er heel wat bezigheden weggevallen, maar ik kan niet zeggen…

De poes mauwt. Ik word wakker. Ze springt op bed en komt bovenop me zitten. Het doet een beetje zeer, maar de poes spint. Ik sta op. Mediteer. Ontbijt. Douch. Ik doe boodschappen bij de supermarkt iets verderop. Ik slinger met twee tassen aan mijn stuur naar huis. Ik ruim de boodschappen op en hang de lege tassen in de gangkast. Ik drink thee. Ik lees en beantwoord het appje van de buurvrouw. Ik zet, volgens zojuist gemaakte afspraak, haar pakje voor haar deur. Ik hoor hoe ze ‘dankjewel’ door het portiek roept. Ik roep ‘geen dank’ terug. Ik lees Bregmans boekje Het water komt, zodat het morgen terug kan…

Er staan drie mensen buiten te wachten. Ik weet niet waarop en ben er niet zeker van of ze dat zelf wel weten. Mogen we niet naar binnen? Er komt nog iemand aanlopen. Hij kijkt eerst naar ons en wacht dan ook. Benedictus heeft gelijk, we zijn schapen. Dat behoeft geen verdere uitleg. Maar wat als we allemaal wachten omdat iedereen dat doet, terwijl in de hele winkel geen klant te bekennen is? Een van de wachtenden denkt blijkbaar hetzelfde en loopt gewoon naar binnen. Daar krijgt hij direct spijt van. De man vooraan blijkt een medewerker en wijst geïrriteerd op een klein postertje achter hem: winkelwagen verplicht. De wachtende…

We zwijgen even. ‘Tja’, zegt mijn broer dan, ‘ik heb weinig meegemaakt.’ ‘Ik ook’, antwoord ik. Als ik niet veel later heb opgehangen en op de bank zit, bedenk ik alle dingen die ik zou kunnen gaan doen. Maar ik blijf zitten. Ik bedenk dat ik al die dingen ook morgen kan doen. Of overmorgen. Of volgende week. Ik blijf zitten. Ik voel geen enkele noodzaak om in beweging te komen. Ik zeg tegen mezelf dat ik iets uit moet kiezen en dat moet gaan doen, omdat je niet de hele dag op de bank kunt blijven zitten. Maar blijkbaar kan dat wel, want ik zit er nog. En even…

Leuk vind ik het niet, deze quarantaine-tijd, maar ik pas me aan. Ik doe nog maar één keer week boodschappen. Ik wacht keurig achter de streep tot iemand mij een ontsmet winkelwagentje aanbiedt. Ik stap achter in de bus als ik naar mijn werk ga. Ik ontsmet mijn handen als ik het verpleeghuis binnenga, en nog velen malen daarna. Ik sta om half twaalf klaar om de tafel te dekken, servetten om te knopen (we mogen het geen slabben noemen) en eten te delen – alsof het altijd onderdeel was van mijn takenpakket. Ik heb mijn sociale contacten vervangen door telefoongesprekken en mijn uitjes door een rondje Zuiderpark. Verder blijf…

Het was even zoeken, maar ook Benedictus schrijft over ziekte en wel in hoofdstuk 36 van Regel voor monniken. Benedictus rept met geen woord over de bescherming van de eigen gezondheid door het hamsteren van genees- en beschermingsmiddelen. Hij roept ons daarentegen op om zieken te bezoeken en te verzorgen. Dit in navolging van Christus die gezegd heeft: ‘ik was ziek en gij hebt mij bezocht’ (Mattheüs 25: 36). ‘De abt’, schrijft hij, ‘moet (…) de grootste zorg aan de dag leggen om te voorkomen dat de zieken onder enige verwaarlozing te lijden hebben.’ Als Benedictus iets van deze tijd meekrijgt, draait hij zich om in zijn graf. Onze abt…

P. vertelt me hoe moeilijk deze tijd is voor haar autistische zoon. Hij schuwt ruimte voor interpretatie en gedijt bij zwart-wit. Hij kan niets met ‘probeer sociale contacten zo veel mogelijk te beperken’. Veel te vaag. Hij wil geboden en verboden. Als het voor ons al ingewikkeld is, dan kan ik me nauwelijks voorstellen hoe het voor hem moet zijn. Het fascineert me hoe ontwrichtend de doorbreking van onze dagelijkse routine is. Hoe verwarrend de inperkingen van onze vrijheid. Hoe verontrustend de onzekerheid. Hoe gaat het verder? Hoe lang nog? De werkelijke opgave van deze tijd is misschien niet: hoe kom ik aan mondkapjes? Maar eerder: hoe leer ik omgaan…

Deze week: gastblogger Gerbenius Roterodamus! Als grondlegger van een kloosterorde heeft Benedictus strikte opvattingen over hoe de katholieke eredienst er precies moet uitzien. Wie zijn Regel voor Monniken goed leest, is dat wel gewend. Als relatieve leek zul je schrikken van de strengheid en het detailniveau van de Regel. In de hoofdstukken 8 tot en met 18 beschrijft Benedictus de indeling van de verschillende vieringen die op vaste tijden worden gehouden. Dat gaat heel ver. Hij schrijft bijvoorbeeld voor, dat alle 150 psalmen iedere week een keer voorbij moeten komen. Het aantal vieringen is gebaseerd op het heilige getal 7, dus in 7 dagen vinden er 49 vieringen plaats. Daaruit volgt – vindt Benedictus – dat…