Herman* houdt van Schubert. Alles waar geen ‘klassiek’ voor staat is volgens hem geen muziek maar lawaai. Eentonig gebonk. En waarom zo hard? Nog beter dan klassieke muziek is geen muziek: stilte. ‘Jullie verafschuwen de stilte’, verklaart Herman en hij kijkt naar mij. Ik wil iets terugzeggen, maar hij gaat door. ‘Altijd die pokke herrie, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Gebonk en gepiep de hele dag door.’ Ik wil iets terugzeggen, over hoe liefde voor muziek geen afwijzing van de stilte hoeft te zijn, maar ik kan de juiste woorden niet vinden.
Dinsdag vind ik ze, de woorden. Het is avond in de stad die hier niet genoemd mag worden. Ik ontmoet mijn broer op het station. We eten patat, drinken prosecco en nemen de tram naar het Leidseplein. We zijn iets te laat. ‘Zijn ze al begonnen?’ vraagt mijn broer bij de controle van onze tickets. De man knikt, ‘ik heb nog gevraagd of ze even op jullie wilden wachten.’ Het is niet moeilijk om onze weg te vinden. We kennen het hier en anders volg je gewoon het geluid. We duwen de zware deur open. Het lijkt wel alsof de muziek tegendruk biedt. We knallen door de geluidsbarrière de donkere zaal binnen. Op het podium staan onze helden. Gehuld in banen licht en rook. De boksen lijken een eigen hartslag te hebben. Drums beuken zich een weg mijn lijf binnen. Ze spelen precies dat nummer waarop we hoopten en mijn hart breekt in duizend kleine stukjes. Ik kan mezelf niet meer horen denken. In deze orkaan van geluid wordt het oeverloze geouwehoer in mijn kop even het zwijgen opgelegd. En alles, alles, wat een uur geleden nog verschrikkelijk belangrijk leek, trekt op als de rook rond het podium. I was all covered in sound. Soms Herman, heb ik een beetje pokke herrie nodig om de stilte terug te vinden. Dat had ik terug willen zeggen.
I was all covered in sound
When you asked me to turn it down
Didn’t even think it was loud
Can you hear it now?**
*Hermans echte naam is bekend bij de redactie.
** Better Oblivion Community Center – Chesapeake
