Het is donker, het regent en ik ben moe. Ik heb geen zin om te gaan, maar ik ga toch. Ik heb het mezelf beloofd. Het is rustig op straat. Voorbij de rechtbank komt een harde wind me tegemoet. Ik kom bijna niet vooruit op de Erasmusbrug, maar afstappen is voor losers heb ik van horen zeggen. Op de Schiekade rijd ik voorbij de dansschool. De verlichte ramen worden weerspiegeld in de plassen. Er klinkt als altijd muziek en ik zie in het voorbijgaan nog net hoe een danspaar innig verstrengeld over de dansvloer zweeft. Waarom is dit vanavond niet mijn bestemming? Waarom draai ik geen pirouettes voor die grote spiegels?
Ik fiets door tot aan de kruising. Tot aan het gebouw met het bellenbord. Ik breng mijn avond door op een mediatiepoef. En natuurlijk – ik leer hier van alles. Over mezelf en over het leven. Maar zouden we niet gewoon allemaal moeten dansen? Mijn grootste levenslessen heb ik misschien wel van mijn salsaleraar geleerd. Wanneer ik een fout maakte tijdens het dansen stopte ik en ging ik staan nadenken: wat heb ik fout gedaan, waarom heb ik dat fout gedaan, waarom kan ik dat nou niet onthouden en hoe moet het wel? ‘Stop thinking Anna!’ riep de leraar dan, steeds gefrustreerder. Er was volgens hem maar één fout die je kon maken: stoppen met dansen. ‘Just keep dancing and all will be fine’.
Om te beluisteren: Simon says dance – Nancy Elizabeth
