Terwijl we Nederland uitrijden en de vlaktes langzaam in heuvels veranderen, de bossen, de weilanden, de koeien en de paarden aan me voorbij trekken, glijdt alles langzaam van me af. Mijn internet staat uit – ik kan mijn mail niet lezen en er komen geen appjes binnen. Voor zeven dagen hoeven we niets te doen, behalve datgene waar we zin in hebben. We drinken koffie in een bouwval langs de snelweg, wat we authentiek en dus fantastisch vinden. In Nederland waren we er slippend omheen gescheurd. Maar hier is alles anders. Simpeler. Lichter. Grappiger. Alles voelt anders en alleen maar omdat ik ‘verlof’ in mijn werkagenda heb gezet. Omdat ik tegen de mensen om mij heen heb gezegd: volgende week ben ik er even niet. Omdat ik tegen mezelf heb gezegd: nu heb je vakantie. Nu hoef je even niks. Heb je zin in wandelen? Dan ga je wandelen. Heb je zin in chocoladetaart? Dan neem je chocoladetaart. Heb je zin om Frankusstein achter elkaar uit te lezen? Dan doe je dat. Eigenlijk is alles is hetzelfde, behalve dit: het mag nu allemaal (van mezelf). En in die vrijheid verbaas ik me over de terreur van regels die ik blijkbaar aan mezelf opleg als ik niet op vakantie ben (de overige 51 weken dus). In een authentiek versleten stoel op de hotelkamer blader ik door de Happinez en stuit op een interview met Adelheid Roosen. Op de vraag of ze het leven zwaar of licht neemt vertelt Adelheid over mensen ‘die er even uit moeten’. Ik voel me aangesproken. Die mensen hebben het gevoel dat ze even weg moeten van waar ze nu zijn. Adelheid schildert een dergelijk persoon af als iemand die enorm moet uitblazen. ‘Dus je bevindt je hier en daar wil je van weg. Dat begrijp ik vaak niet: want dan wil je weg van iets in jezelf. Wie ben je dan hier, en wie kun je zijn daar waar je naartoe wilt? Dus je behoefte is om even uit te rusten van iets wat je hier blijkbaar moet doen, en wat je op die andere plek kunt laten en waar je jezelf mag zijn. Voor mij is de kernvraag: ben je werkelijk aan het doen wie je bent of houd je jezelf eronder?’*
Dat ik mezelf eronder houd in de 51 weken dat ik niet op vakantie ben klinkt mij niet vreemd in de oren – ik had het zelf al over terreur. Gaat dat over als ik werkelijk doe wie ik ben (wat dat ook moge zijn)? Zou ik mezelf in het leven van alledag kunnen toestaan om mijn regels links te laten liggen en mijn eigen weg te volgen?
* Happinez
nummer 6, 2019. Interview met Adelheid Roosen door Julika Marijn.
