Waar gaan we eigenlijk naartoe?

Koudwatervrees. Dat is wat ik voel nu ik naar het lege scherm van mijn eerste blogbericht kijk. Ik sta tot mijn benen in het water. Ik heb mijn polsen nat gemaakt – ze zeggen dat dat helpt. En dan is daar die aarzeling. Laat ik me in het koude water vallen? Of houd ik het voor gezien en loop ik langzaam terug? Mijn aarzeling komt voort uit de vraag waarom. Waarom zou ik dit doen? ‘Waarom’ eindigt al te vaak in ‘ik weet het niet’ en ‘ik weet het niet’ in ‘laat dan maar zitten’. Maar hoe erg is het om eens niet te weten waarom je iets doet? Om niet te weten waar iets naartoe gaat?
Niet lang geleden nam ik deel aan een retraite. Van alle teksten, gedichten en inzichten herinner ik me vooral iets wat een van de deelnemers vertelde. Deze vrouw was betrokken geweest bij de ontwikkeling van een stadspark. Ter inspiratie kreeg ze een rondleiding van een dakloze man die veel in het park te vinden was. Samen gingen ze op weg door het park. Naarmate de wandeling vorderde voelde de vrouw zich onrustig worden. Ze keerde zich naar de man en vroeg: ‘waar gaan we eigenlijk naartoe?’ De man keek haar niet begrijpend aan. ‘Naartoe?’ vroeg hij, ‘wat bedoel je?’
Dat was het moment waarop ze zich realiseerde dat ze nooit zomaar rondloopt. Nooit zonder plan de deur uitgaat. En ook ik maakte tijdens de retraite voor het eerst van mijn leven een wandeling zonder vooraf bedacht te hebben waar ik naartoe zou gaan. Ik kwam op plekken, om de hoek van mijn huis, waar ik nog nooit was geweest. Ik zag dingen die me nooit eerder opvielen.