‘Zijn dat je buren? Hoor je die zó goed?!’ Doorgaans ben ik me er nauwelijks van bewust dat het nooit stil is bij ons thuis. Alleen wanneer bezoekers vragen stellen, hoor ik weer dat de buurvrouw hakken draagt. Dat haar hondje ADHD heeft. Dat GTST begint. Dat Feijenoord scoort, of juist niet. Dat de peuter van beneden zijn zin niet krijgt. Stilte-puriteinen willen weleens beweren dat deze ‘geluidsvervuiling’ misschien niet bewust waargenomen wordt, maar hoe dan ook zijn sporen nalaat. Ze stellen zich onze geest voor als een harde schijf. Ook als je bestanden verwijdert, blijft er altijd iets achter. Ik hoop dat ze ongelijk hebben, deze puriteinen. Mijn geest…

Gisteren sprak ik P. over contact met je buren. P. woont in een ‘knus dorpje’ en ‘wipt regelmatig even bij de buurtjes aan’ (haar woorden, niet de mijne). Ze vraagt me of ik ook ‘gezellige buurtjes’ heb. Ik moet haar het antwoord schuldig blijven. P. is verward. Ik heb toch wel buren? Zeker heb ik die. Maar of ze gezellig zijn: ik zou het niet weten. Ik heb al moeite met het onthouden van hun namen. Alleen die van de buurman rechts onder blijft goed hangen. Die knalt namelijk met grote regelmaat door het portiek (hij schijnt Tyfusmongool te heten). Ik moet bekennen dat ik nooit mijn best heb gedaan…

Relatieproblemen? Vergeet die dure relatietherapeut, neem de metro. Ga achter twee vrouwen zitten en heb geduld. Vroeg of laat zal het over relaties gaan. Vroeg of laat zullen de adviezen je om de oren vliegen. Valentijnsdag. Ik neem plaats achter twee dames, laten we ze voor het gemak Kim en Sophie noemen. Kim heeft gisteravond een lingeriesetje van haar vriend gekregen. Sophie heeft nog niets gehad en ziet het somber in. ‘Ik wacht ook nog steeds op mijn verjaardagscadeau van vorig jaar. Ik ben verdomme bijna weer jarig.’ Algauw blijkt dat de uitblijvende geschenken niet het grootste probleem vormen. Er volgt een klachten-abc waar ik je niet mee zal vermoeien.…

Koudwatervrees. Dat is wat ik voel nu ik naar het lege scherm van mijn eerste blogbericht kijk. Ik sta tot mijn benen in het water. Ik heb mijn polsen nat gemaakt – ze zeggen dat dat helpt. En dan is daar die aarzeling. Laat ik me in het koude water vallen? Of houd ik het voor gezien en loop ik langzaam terug? Mijn aarzeling komt voort uit de vraag waarom. Waarom zou ik dit doen? ‘Waarom’ eindigt al te vaak in ‘ik weet het niet’ en ‘ik weet het niet’ in ‘laat dan maar zitten’. Maar hoe erg is het om eens niet te weten waarom je iets doet? Om…