Als ik weer beter ben en aan het werk moet, lijkt half zeven ’s ochtends midden in de nacht. Ik sta lang voor de spiegel. Ik ben bleek. Ik heb wallen. Mijn broek is lelijk. Die blouse is raar. Mijn haar wil niet. Ik ben er plotseling vrij zeker van dat iedereen me aan zal staren en zal denken: uit welk circus is die clown ontsnapt? Maar zo ver komt het niet. Als ik de metro in stap kijkt niemand op of om. Iedereen staart naar zijn smartphone. Ik had naakt naar binnen kunnen stappen. Maar dan zul je zien dat één het wel ziet en begint te filmen. Vervolgens word je een hype en raken er nog meer mensen in de ban van hun telefoon omdat ook zij het filmpje willen zien van die vrouw die naakt de metro in stapt.
In de metro tel ik vaak het aantal mensen dat voor niets anders oog heeft dan voor hun telefoon. Gemiddeld kom ik uit op twee op drie. Die ene geeft me altijd een beetje hoop. Vandaag is het drie op drie. In China hebben ze tegenwoordig speciale smartphone sidewalks, zodat de smartphonezombies niet tegen mensen aan kunnen botsen die haast hebben en wel voor zich uitkijken. Smartphonegebruikers worden in Hongkong ook wel dai tau juk genoemd, te vertalen als ‘de stam van de naar beneden kijkenden’.*
Ik begrijp niet waarom we dit normaal zijn gaan vinden. Als je het durft aan te kaarten ben je ten eerste hopeloos ouderwets en ontken je ten tweede het gemak en de onbeperkte mogelijkheden van de hedendaagse techniek. Veel succes met je spoorboekje en je rooksignalen.
Ben ik hopeloos ouderwets? Misschien een klein beetje. Maar het gemak en de mogelijkheden van de hedendaagse techniek ontken ik niet. Het is niet de techniek zelf waar ik mijn twijfels over heb, maar de manier waarop we ermee omgaan. Het is me gewoon nooit duidelijk geworden waarom je de hele dag naar compilaties zou kijken van katten die schrikken als je een komkommer achter ze neerlegt. Of van vrouwen die naakt de metro instappen, om maar iets te noemen.
* https://www.mirror.co.uk/news/weird-news/worlds-first-mobile-phone-walking-4261228
