Alleen gekwelde mensen willen waarheid

Het gesprek gaat over liefde en relaties. Over strijd en verlangen naar erkenning. Kun je liefhebben voorbij die verlangens? Voorbij verkramping? Kun je vrij zijn in liefde en leven? Er worden relatieproblemen gedeeld. Iemand zegt opgelucht ‘shit happens everywhere’. Ze dacht dat ze de enige was. Er wordt naarstig gezocht naar een waarheid over leven in liefde. Naar een houvast op de weg naar bevrijding.
Ik zit en kijk ernaar. Ik praat niet mee. Vanavond mis ik elk vuur. Vanavond voelt de koortsachtige zoektocht als een dwaalspoor. Ik voel alleen maar afkeer. Vormen deze gesprekken, dit zoeken naar een houvast, niet zelf de verkramping? Ligt de waarheid niet verborgen in de ruimte die ontstaat als je je mond houdt?
Op de fiets naar huis, het begint al donker te worden, gonzen de gesprekken na in mijn hoofd. Het is nog druk op straat. In het voorbijgaan zie ik een groep dronken vrouwen die roze konijnenoren op hun hoofd hebben. Ik ontwijk een paar toeristen op de Erasmusbrug die hebben bedacht dat je vanaf het fietspad toch echt de beste foto’s kunt nemen. Voorbij de brug wordt het rustiger. De lucht is langzaam haar kleur aan het verliezen. Ze valt als een donkere deken over de stad en laat in de verte nog een strook oranje zien. Totdat ze ook de verte toe zal dekken.
Dit is het, denk ik dan. Dit is alles. Dit is de waarheid en het leven. Ik stap af om het vast te leggen. Het zal nooit meer terugkeren, deze waarheid. Morgen zal het licht anders zijn, net als de schaduw van de gebouwen en de rimpeling in het water.

alleen
gekwelde mensen willen waarheid
De mens is als andere dieren, wil voedsel en succes en vrouwen,
geen waarheid. Behalve als de geest
gekweld door een innerlijke spanning de hoop heeft opgegeven op
            geluk:
dan haat hij
zijn levenskooi en zoekt hij verder.*

Bron

* Robert Trivers  geciteerd in:
Gray, J. (2013). Strohonden – Gedachten over mensen en andere dieren. Amsterdam: Ambo