Bidden in een gymzaal

Het is een ramp. Een catastrofe. Een teken van God. Huilende mensen. Steunbetuigingen van over de hele wereld. Een wake (dat kan blijkbaar ook voor objecten?). Een reconstructie in de krant, alsof er een massale aanslag is gepleegd. Jean-Claude over de zeik – die wilde de paasmis in de Nôtre Dame bijwonen. Nu moet hij dus een andere kerk op gaan zoeken. Het is een ramp.  

We doneren meer wanneer een ramp zich dichtbij huis afspeelt. Meer geld dus aan het herstel van een kerk in Frankrijk, dan aan de hongersnood in Soedan.
We geven meer geld wanneer een verslaggever ter plaatse is en dramatische beelden toont. Meer geld dus na het zien van de verkoolde resten van de oude kerk dan na een artikel over het conflict in Syrië.
We geven meer geld voor slachtoffers van een natuurramp dan voor oorlogsslachtoffers. In het geval van een oorlog schijnen we last te hebben van het blaming the victim principe. Onbewust hebben we het idee dat slachtoffers van een oorlog de ellende een beetje aan zichzelf te danken hebben.*
In Parijs heeft zich geen natuurramp voltrokken. Desondanks is er inmiddels achthonderd miljoen gedoneerd voor het herstel van de Nôtre Dame. Het is natuurlijk eeuwig zonde, maar achthonderd miljoen? Er is niemand dood en oude dingen gaan soms kapot. Waarom, in godsnaam, is er zo onbeschrijfelijk veel gedoneerd?

Hier op Zuid kerken de mensen in een gebouw dat meer weg heeft van een gymzaal. Je herkent de blokkendozen soms nauwelijks als kerk, het is dat er een kruis aan de gevel hangt. De vraag is natuurlijk: kun je in een voor achthonderd miljoen gerestaureerde kerk beter bidden dan in een gymzaal?

*Bron:
Vissers, P. (2017). Waarom geven we wel gul aan Sint-Maarten en niet aan Syrië? Geraadpleegd op 19 april 2019, van https://www.trouw.nl/home/waarom-geven-we-wel-gul-aan-sint-maarten-en-niet-aan-syrie-~aa10d9d0/