Ochtend. Station Rotterdam Blaak. Een vrouw – ik schat haar een jaar of veertig. Ze danst. Het is geen mee knikken met de muziek. Het is dansen. Haar hoofd geeft het ritme aan, haar lichaam volgt. Ik heb het gevoel dat ik haar muziek kan horen, maar dat is niet zo. Ze draagt een koptelefoon. Ze draagt een koptelefoon en ze danst, naast de lift op spoor twee.
Ik ontwaar vier soorten reacties bij de omstanders. Eén: vermijding. Ik zie niks, ik loop door. Ik sta sowieso nooit in de buurt van de lift. Twee: hilariteit. Lachen, wijzen, filmen. Drie: openlijke afkeuring. Geschud met hoofden, opgetrokken wenkbrauwen. Ogen die elkaar zoeken. Ogen die zeggen: wij zijn normaal, zij spoort niet. Nummer vier is een kruising tussen verbazing en verwondering. Steelse blikken. Bang om betrapt te worden. Alsof we door haar brievenbus gluren. Ik schrijf ‘we’ omdat ik mezelf tot die laatste categorie reken. Naast verbazing voel ik ook schaamte, alsof niet zij, maar ik daar sta te dansen. De gedachte dat ik hetzelfde zou doen, op een vol station, kan ik bijna niet verdragen.
Ik werp voorzichtig nog een blik in haar richting. Waarom begluur ik haar, terwijl ze zelf voor een ruimte met publiek heeft gekozen? Misschien omdat ik geleerd heb dat staren onbeleefd is. Of omdat ik niet graag geconfronteerd word met gevoelens van schaamte. Ik blijf gluren.
Wat als deze volwassen vrouw een klein kind was geweest en ‘kijk eens mamma’ had gezegd? Wat als ze daarna over het station had gedanst? We zouden het schattig vinden, of irritant. We zouden misschien een oordeel hebben over de opvoeding van het meisje. Maar we zouden het hoe dan ook niet gestoord en gênant vinden. Wat gebeurt er in de tussenliggende jaren? Wanneer wordt schattig gestoord? En belangrijker nog: waarom?
(Inspiratie)bron:
De titel van deze blog is een zin uit het gedicht ‘Los’ (p. 152):
Heytze, Ingmar (2009). Alle Goeds
(Vierde druk). Amsterdam: Podium
