Ik breek al de hele week mijn hoofd over wat ik moet schrijven. Mijn blocnote zit voortdurend in mijn tas, maar de ideeën willen niet komen. Mijn hoofd is gevuld met van alles wat moet. En nu is het al zondag en heb ik geen tijd: er staat een concert van een strijkkwartet op het programma. We nemen plaats op klapstoeltjes in wat ‘de orangerie’ blijkt te zijn. Voor we de beloofde muziek te horen krijgen is er een inleiding van een vrouw over het geweldige programma dat ze heeft samengesteld. Daarna vertelt een van de violisten iets over Haydn. Bij het laatste concert dat ik bijwoonde had er nu…

‘Weertje hè?’‘Zeg dat.’‘Kan je merken dat het herfst is hè?’‘Ja, tis weer voorbij die mooie zomer.’‘Hahaha.’Zomaar een praatje over het weer dat ik opvang bij de lift. Mensen doen vaak aanmatigend over gesprekken die over het weer gaan. Het is ook een basaal onderwerp. Tegelijkertijd is het weer iets wat we allemaal met elkaar gemeen hebben. Of we nou de vloeren boenen of ervoor moeten zorgen dat ons bedrijf uit de rode cijfers blijft: we zijn allemaal door de regen naar ons werk gekomen. De gesprekken die ik met ouderen in het verpleeghuis voer gaan meestal over wat ze belangrijk vinden in het leven, waar ze zich zorgen over maken…

Zover ik kan kijken is er geen mens te zien. Niets dan grasland, bomen, struiken en de zon die langzaam opkomt. Ik sta stil, kijk om me heen en realiseer me dat niemand mij op dit moment kan zien (behalve misschien een paar nieuwsgierige koeien). Het is een vreemde gewaarwording. Wanneer je door een stad loopt is het haast onmogelijk om onzichtbaar te zijn. Zelfs in een verlaten straat vol verduisterde huizen, weet je niet wie er achter een raam staat. Je weet niet welke agent nachtdienst heeft en de beveiligingscamera’s volgt. Hier, in het bedauwde gras, weet ik zeker dat niemand mij kan zien. Het geeft me een gevoel…

Het is vandaageen beetje donkerin mijn hoofd. Maar dat geeft nietwant alles mag er zijn,zegt mijn meditatiejuf  Wat er ook is, zegt ze,heet het welkomals een gast in je huis Aanvaarding is de wegnaar eindeloos geluk. Dus zet ik mijn deur wijd opennodig blijdschap uit aan tafel biedt extase de fijnste stoel in huisen verwondering mag al mijn boeken lenen. Maar als verdriet komt aansloffen,doe ik gauw de deur dichtdraai de sleutel omdoe de knip eropschuif voor de zekerheidde eikenhouten tafel voor de deur –blijdschap moet maar even ergens anders zitten. Aanvaarding is zo simpelals alles goed gaatMaar wat als het een beetje donker is?

Ze ligt in bed als ik haar kamer binnenkom. Ik heb nauwelijks een stoel bijgetrokken of ze zegt: ‘zo hoeft het voor mij niet meer.’ Ze vertelt dat ze tot voor kort zelf auto reed en zelfstandig woonde. Nou ja, woonde, ze was eigenlijk nooit thuis. Altijd met iets bezig. ‘Of ik een vent heb? Waar heb ik die voor nodig? Ik dop mijn eigen boontjes wel.’ Nu dopt ze helemaal niks meer. Ze is gedeeltelijk verlamd en kan niet eens meer zelfstandig naar het toilet.Vorige week schreef ik dat veel ouderen in het verpleeghuis een gebrek aan zin ervaren. Het probleem dat naar mijn idee met stip op één…

Wat als je Rita niet hoeft te onderbreken omdat je nog van alles moet? Wat als je de ene aflevering na de andere kunt kijken, van de vroege ochtend tot de late avond? Is dat niet waar we stiekem allemaal naar verlangen? Een einde aan al onze verplichtingen en alleen maar doen waar we zin in hebben? Nooit meer boodschappen, afwassen, werken… Ik besluit het uit te proberen. Eén dag lang ga ik op de bank liggen en Rita kijken. Eén dag lang bevrijd ik mezelf van alles wat moet. Het is een bittere teleurstelling. Het is blijkbaar net als in een warm bad stappen: heel even ontspannen al je…

Het duurt nog even voor de rest zal arriveren. We bekijken vast de slaapzalen, de rijen douches, de steiger achter het huis en het uitzicht over het water. Het huis roept herinneringen op aan schoolkampen. Maar het is er stil, het riet wuift zachtjes in de wind en er vliegen troepen ganzen over. Desondanks gieren de zenuwen door mijn lijf. Het is de eerste keer dat ik tijd door zal brengen met de vrienden van mijn vriend en nog wel een heel weekend. Wat als ze me niet aardig vinden? Of gek misschien wel?  Mijn zorgen blijken ongegrond. Het huis vult zich al snel met veel mensen, veel eten en…

Iedere dag weer snerpte dreunend en gierend de fabrieksfluit door de vervuilde, vettige lucht boven de arbeiderswijk en, gehoorzamend aan die oproep, kwamen er uit de kleine grauwe huisjes als verschrikte kakkerlakken norse lieden tevoorschijn, mannen voor wie de nacht te kort geduurd heeft om de spieren te verkwikken.* Dat lees ik in De moeder van Maxim Gorki en ik voel me een beetje schuldig. Ik weet niet wat het is om je zes dagen per week kapot te werken in een fabriek. Om niets anders te kennen dan uitputting. Om kinderen groot te brengen die hetzelfde zullen doen. Het leven een asgrauwe herhaling van wat zich gisteren en vorig…

Stap 1:Huur een week van te voren een klein vliegtuigje. Neem een professionele fotograaf mee. Ga boven de betreffende wijk hangen en laat foto’s nemen. Breng de foto’s naar een cartograaf. Hij zal een kaart van de wijk tekenen. Sla deze stap niet over omdat je denkt dat je navigatie hebt – die heb je wel, maar die werkt hier niet. Óf je kunt het adres überhaupt niet invoeren, óf je draait net zo lang rondjes tot je zeker weet dat je in de hel bent beland. Denk niet: ik bel de gastvrouw wel even als we er bijna zijn: ‘oké, zie je die witte huizen? Ja en dan bij…

Als ik weer beter ben en aan het werk moet, lijkt half zeven ’s ochtends midden in de nacht. Ik sta lang voor de spiegel. Ik ben bleek. Ik heb wallen. Mijn broek is lelijk. Die blouse is raar. Mijn haar wil niet. Ik ben er plotseling vrij zeker van dat iedereen me aan zal staren en zal denken: uit welk circus is die clown ontsnapt? Maar zo ver komt het niet. Als ik de metro in stap kijkt niemand op of om. Iedereen staart naar zijn smartphone. Ik had naakt naar binnen kunnen stappen. Maar dan zul je zien dat één het wel ziet en begint te filmen. Vervolgens…