Je wilt met mij niet naar The Sopranos kijken. Ik praat er doorheen. Ik deel vermoedens, verbanden, voorspellingen. Ik leef hardop mee, psychologiseer, filosofeer. Ik vertel dat er eigenlijk niets ongewoon is aan de maffiafamilie, dat ik voor ieder lid van de familie een collega kan bedenken en ga zo maar door. Zoals ik al zei: je wilt met mij niet naar The Sopranos kijken. Ik vind het zelf vreselijk als anderen door een film of serie heen praten. De ander praat op een moment waarop diegene denkt: dit is niet zo belangrijk, ik kan wel even wat zeggen. Uiteraard is dat moment voor jou net níet onbelangrijk. Op een helder moment werd ik me er deze week van bewust dat ik dus zelf een ramp ben op het gebied van ‘lekker rustig samen op de bank een serie kijken’.
‘Ik praat wel veel hè?’
Mijn vriend knikt.
‘Te veel?’
Mijn vriend knikt nog een keer (en er is weer een scène voorbij waar ik doorheen heb geluld).
‘Ik ga proberen de rest van de aflevering mijn mond te houden’ (weer een scène).
En iets later: ‘gaat al aardig hè?’ (nog een scène).
Drie afleveringen verder gaat het echt beter. Ik bedenk me voordat ik iets ga zeggen dat ik mijn mond moet houden in plaats van halverwege een zin. Ik doorloop keurig de cirkel: onbewust onbekwaam, bewust onbekwaam, bewust bekwaam (alleen onbewust bekwaam laat nog even op zich wachten, ik moet namelijk nog erg hard mijn best doen). Behalve in mijn leerproces, zit er ook een stijgende lijn in het kijkplezier van mijn vriend. Het grappige is dat ik zelf ook meer geniet. Ik ervaar rust en zie veel meer wanneer ik niet voortdurend bezig ben met het formuleren van mijn commentaar.
Hoofdstuk zes van Regel voor monniken gaat over de zwijgzaamheid. Benedictus citeert uit Lucas: ‘mijn wegen zal ik bewaken om niet te zondigen met mijn tong. Ik heb mijn mond een wacht gesteld.’ Benedictus verhaalt van het ‘groot belang van het stilzwijgen.’ Jammer genoeg is het belang voor Benedictus blijkbaar zo vanzelfsprekend dat hij geen woorden vuil maakt aan het waarom van het belang. Maar ik heb het idee dat bovenstaande wel een tipje van de sluier oplicht. Ik kan me voorstellen dat ook het leven rustiger en aangenamer wordt als we niet al onze energie verbruiken aan het becommentariëren van de gebeurtenissen om ons heen. De dingen gebeuren ook wel zonder dat we er een mening over hebben. Mocht dat effect uitblijven, dan vergroot je in ieder geval het kijkplezier van je partner. Vanavond wachten ons nog twee afleveringen. Ik heb mijn mond alvast een wacht gesteld.
