Wat doet er echt toe?

Het aanrecht staat vol vieze borden, de wasmand puilt uit. Er moet gestreken worden, gestofzuigd. Het bed moet verschoond, de koelkast is leeg. E-mails wachten op een reactie. Studieboeken om onder het stof vandaan gehaald te worden. Brandende vragen om beantwoord te worden. Maar alles waar ik zin in heb is een beker thee en een aflevering van mijn favoriete serie. Het kost me even om mezelf ervan te overtuigen dat ik dit moment verdiend heb. Maar het lukt en daar zit ik dan. De poes kijkt me verbaasd aan. ‘Je gaat niet door het huis rennen of achter de computer zitten?’ Ik schud mijn hoofd. Ze gaat dankbaar op schoot liggen en valt al snel in een diepe slaap.

Ik had ooit een studiegenoot die op vakantie met een huurauto van de weg raakte en tegen een boom klapte. Hij was er slecht aan toe en had een bijna-doodervaring. Hij dacht altijd dat een bijna-doodervaring een korte film was over je leven: van geboorte tot het moment van sterven (of bijna sterven). Je eerste schooldag, zwemdiploma, afstuderen, bruiloft, de geboorte van je kind…
In die verkreukelde auto ontdekte hij dat het anders in zijn werk gaat. Om te beginnen werden de momenten niet in chronologische volgorde afgespeeld. Ten tweede was het ook niet echt een film. Eerder een verzameling losse beelden van momenten die voor hem in zijn leven belangrijk waren geweest. Beelden die opflitsten en verdwenen, in willekeurige volgorde.

En terwijl ik zo zit in dit kleine moment, even vrij van gedachten over de zin van dit alles, denk ik dat het hier misschien wel om gaat. Misschien zie ik mezelf bij een bijna-doodervaring wel op duizend verschillende manieren op de bank zitten. De poes op schoot, een dampende beker thee en een aflevering van mijn favoriete serie.